Türk Futbolunun 6 Problemi

Futbol kulüplerinin birçoğu halen dernek statüsündedir. Oysa avrupa da birçok örneği bulunan bir şirketleşme yapısına dönüşebilecek kulüpler, kaynak yaratma yapısı ve gider yapısı çok daha iyileştirilebilir, belirlenen anlamlı bütçelerle kendilerini toparlayabilir hale getirilebilir.

Eski bir amatör futbolcu olarak söyleyebilirim ki, amatör kulüplerin teknik kadrolarında bulunan çoğu personel eğitimsiz ve ilkel metodlarla plansız programsız çalışmaktadır. Saha kenarında şarabını yudumlarken antrenman yaptırmaya çalışanı da gördüm, ilk yarıyı yenik kapattığı için devre arasında sporcusunu döven, hakaret edenini de... Kaldı ki plansız programsız oluşturulmuş bir altyapı kültürünün geldiği noktada Türkiye sınırları içinde yetişmiş milli futbolcu sayısının az olması da bu plansızlığın bir sonucudur. Başka bir problem de daha profesyonel eğitim veren altyapı oluşumlarında da torpilli oyuncu oynatma, yaşı küçültülmüş oyuncu oynatma gibi bir çok çarpıklıklar mevcuttur. Son yıllarda bi nebze düzelmiş olsa dahi tesislerin fiziki yetersizliği konusuna girmiyorum bile.

Altyapının bir problemi olarak da eğitim problemini gösterebiliriz. 13-17 yaş gruplarındaki sporcuların hayatlarını etkileyen bir çok faktör vardır ki en büyük problemleri okul ile futbol arasında kalmalarıdır. Bu yaş dönemlerinde eğitimlerini sürdürebilmeleri için girmeleri gereken sınavlara hazırlanabilmek için birçok antrenmanı ve kampları kaçırmak zorunda kalıyorlar. Bu sporculardan sınavları kaçırmayı göze alanlar ise eğitimlerinden mahrum kalıyor ve belki de büyük umutlarla sürdürdükleri kariyerleri istedikleri gibi sonuçlanmadığında hayatlarını idame edebilecekleri geçim kaynağına da sahip olamıyorlar.

Futbol endüstrisinin geldiği noktada öyle bir maaş skalası oluştu ki 10 yıl önce 4'te 1 fiyatına oynayan futbolcuların benzer yeteneklerde olanlarının bugün kulüplerin bütçesini aşmasına rağmen imzaladıkları ve sonu FIFA ya başvurularıyla sonuçlanan transferler yüzünden yüzlerce dava var. Olmayan paralara attırılan imzalar kulüplerin başına örülmüş bir çok çorabı beraberinde getiriyor.

Spordan teröre dönüşen taraftarlık kültürü bütün amacı eğlence olan aktivitenin, nasıl saptırıldığını, nasıl bir çatışmaya sürüklendiğimizi gözler önüne seriyor. Bu futbol seyircisi kalitesiyle ortaya çıkan passolig sistemi de temizlik yapmak isterken insanları iyice tribünlerden soğutmuş ve zaten finansal problem yaşayan kulüplerimizin bilet satışı kaynağından mahrum bırakmıştır.

Futbolla hiç ilgisi olmayan, yöneticilikten anlamayan kişileri bir ülkenin en önemli kulüplerine "sadece parası olduğu için" başkan olarak görmek gelinen noktanın sürpriz olmayacağını anlatıyor. Hele ki bu denli geniş bir kitlesi olan futbol için bu en tepedeki insanların açıklamalarının çoğu zaman ayrıştırıcı, provatif ve hep birilerini suçlar nitelikte olması gerginliğe, geçimsizliğe neden olmakta, dolayısıyla teknik olarak aranması gereken hataları masa başında aranmasına sebep oluyor.